Ze aarzelt
als een winterakoniet
in de bevroren aarde
en keert zich af en aan
en wacht op tekens
Ik zie haar ogen vol
geschoten, echte tranen
huilen haar gezicht
en keert ze terug naar me
mijn armen dwingend
om haar heen, ontroostbaarheid
Ga niet weg zegt ze
blijf altijd hier waar
je nu bent
en laat me niet
alleen en droog
mijn tranen met je jas
Ik lees waarom ze zo
maar begrijp niet
wat ze voelt
ze lijkt op me als kind
ik fluister in haar bange oren
dat ik haar niet verlaat
Ze zal de huilbui zijn
vergeten later maar
ik weet nog goed waarom
ik was zoals ze nu is
en ken haar later
zoals ik eens mezelf
voor Lola, 13 maart 2014
Door: Arjen Boswijk